“içinde bile kimsesi yoktu onun”

İyi olmaya çalışıyorum. Söylüyorum ki def edeyim tüm bitkinlikleri, görmeyivereyim bildiklerimi... Bedenimin her zerresine aynı öğüdü veriyorum; iyisin iyi olacaksın iyi olmaktan başka tarafın kalmadı. Ruhumun ne zaman duyacağını bilmediğim tüm çağrılara göğüs gerdim. Yorgun gözlerim öfkeli ellerimden güç kalmayıncaya dek; varoluşunun sorumluluğunu alıyorum.

Kimsesizliğim belli ki ses etmeye başladı yine bugünlerde. Olduğun yerde kal ne olur, bir kez daha sana seni ikna edecek gücümü kaybettim son seferimde. Ben hep aynı yerde, aynı sabahın seherinde tek tek topladığım her zerremle bir akşamı daha dağılmadan bitirme niyetindeyim.  Yaşam mücadelem, eksilmez kederim kabul edemesen de; yol yine aynı taraftan, rast gele...

Ezginin Günlüğü-Yağma Yağmur