Orkun Elmacıgil

arkamda üzüntüme dair belli bir delil bırakmadım,
çözmüyorum da bu çağı artık,
çözmüyorum dursun düğüm düğüm çağ,
toparlamıyorum da dağılsın,
kalsın kimin üstüne kalacaksa

ben nasılsa onu yakalıyorum kendime bakınca,
balkonu daha gövdesinden ayrılmamış,
boşlukta öylece bizi bekleyen,
henüz kurulmamış bir evi,
bir ev ki, düşün, yüzüme çarpar yüzün sürekli,
bir ev ki, düşün, faturalar bile ödenir aşkla

eskidendi,
taşı sıksam, şiiri akıyordu sanki,
uyanıyordum, tüm türkiye yüzünü yıkıyordu,
patrona diyordum içimden, zalime içimden,
hayır hayır, insan tek sevdiğine konuşmalıdır içinden,
en içinden.

giydim sıkıntı denilen o yakışıksız ama verimli gömleği,
biliyorum sever herkes buralarda vapura yetişmeyi,
hiç dilenci görmeden eve dönmek iyidir,
iyidir bir şiiri yüzüne söyler gibi bitirmek:
sen bu ağrımı şimdi al, al sende devam etsin

İtibar 31. Sayı
Nisan 2014

Alıntı